این روزها که می‌گذرد

*وَ أنْ لَیسَ لِلانسانِ إنسانِ إِلّا ما سَعَى. سوره نجم/۳۹

+در توابع  ریاضی اکسترمم‌های نسبی نقاطی از تابع‌اند که رفتار تابع در آنها از لحاظ صعودی و نزولی بودن تغییر می‌کند.

++ هر نقطه اکسترمم، یک نقطه بحرانی است اما عکس آن صادق نیست. نقطه‌ی بحرانی مشتق صفر است (همان توقف) اما تغییر رفتار قبل و بعدش نداریم. همواره صعودی یا نزولی

فکر می‌کنم همه‌ی آدم‌ها یک نقطه‌ی عطف در زندگی‌شان دارند. گاهی هم چند تا. به زبان ریاضی‌اش می‌شود نقطه اکسترمم نسبی. یک جایی از زندگی که یک دفعه به خودشان می‌آیند و عده‌ای هم البته از خودشان می‌روند. همان جایی که بعد از یک توقف سیر زندگی عوض می‌شود. از نزولی به صعودی یا از صعودی به نزولی.

نشسته‌ام و به نقطه‌های زندگی‌ام فکر می‌کنم. به ویرگول‌هایی که خیلی بیشتر از یک مکث کوتاه بودند. به تمام شدن‌هایی که زمانی پایان بودند و حالا دوباره از سر گرفته شدند. 

یک سال و دقیق‌ترش را اگر بخواهم بگویم یک سال و ده روز پیش، توقف ۱۲ ساله‌ای تمام شد و آغازی دوباره آغاز. توقفی که حالا حتی می‌توان به سببش زندگی را تقسیم کرد. زندگی قبلی و زندگی فعلی و جدید. حالا در زندگی جدید من هستم و رویاهای جدید، راه‌های جدید و امیدهای پیش رو.

نمی‌دانم اسمش را می‌شود نقطه اکسترمم گذاشت یا نه. شاید هم نقطه‌ی بحرانی. که از جهتی توقفی نبود و راه همچنان ادامه‌دار اما در  مسیری دیگر. هرچه هست، بعد از آن خستگی در کردن طولانی، لمس دوباره برگ‌های کاغذی، کلنجار رفتن با فرمول‌ها و غوطه در پیچ و تاب‌های DNA (به قول بچه‌ها و نظام جدید آموزشی دِنا) حال این روزها را حال خوبی‌ کرده است. حال تلاش و تلاش و امید و امید که انسان را جز تلاش بهره‌ای نیست.*

الحمدلله ربّ العالمین